choroby

Magda · Administrator

CHOROBY

Chociaż lista chorób, na które może zapaść kot jest długa, to najpoważniejszym można zapobiegać realizując program okresowych szczepień. Pierwsze szczepienia robi się najczęściej w 9 tygodniu życia. Młodsze kocięta mają jeszcze we krwi przeciwciała matki. Podanie szczepionki zaburzyłoby ich naturalną odporność. Szczepienie powtarzamy po 3-4 tygodniach, a następnie co rok. Przede wszystkim powinniśmy zaszczepić naszego wychowanka przeciwko wściekliźnie, białaczce, kociemu katarowi i panleukopenii, zwanej też kocim tyfusem.

PANLEUKOPENIA (tyfus koci)

Jest to typowa choroba wirusowa, której symptomami są: ból brzucha, gorączka, wymioty i wręcz zapaść. Zarazki są wydalane z kałem, moczem i śliną. Są one bardzo żywotne i zdolność zarażania zachowują się ok. rok. Mogą one być wydalane przez organizm zwierzęcia dość długo po przebyciu choroby. Zaraza kocia nie jest identyczna z tzw. tyfusem psim (parwowirozą). Okres wylęgania się choroby, to jest czas upływający między zarażeniem zwierzęcia a wystąpieniem u niego typowych objawów choroby, wynosi od 3 do 9 dni. Kot cierpi z powodu odwodnienia i chociaż ma pragnienie, nie jest zdolny do picia.
Wirus panleukopenii kotów, powoduje w organizmie tych zwierząt spustoszenie. Jest bardzo zaraźliwy dla wszystkich wrażliwych osobników. Choroba jest poważna i około 90% wszystkich nie szczepionych kotów poniżej szóstego miesiąca życia umiera. Niektóre dorosłe osobniki mogą nie wykazywać objawów choroby, ale śmiertelność u nie szczepionych dorosłych kotów wynosi ok 50%. Niektóre nie szczepione starsze koty mają naturalną odporność, powstałą w wyniku wcześniejszego kontaktu z czynnikiem zakaźnym i przeżycia choroby. Innymi słowy, część starszych nie szczepionych kotów ma nabytą odporność na panleukopenię. Jednak trzeba pamiętać, iż ciągle choroba ta jest bardzo poważna.

WIRUSOWE ZAKAŻENIE GÓRNYCH DRÓG ODDECHOWYCH
(katar koci)

Choroba to przypomina przeziębienia u ludzi. Najczęstsze objawy to kichanie i wyciek z nosa. Może też dochodzić do zmienionego wypływu z worków spojówkowych, powodującego ropienie i sklejanie powiek. U większości kotów występuje gorączka. Zakażenie to powodowane jest zazwyczaj przez herpeswirusy. Podstawowymi symptomami są: kichanie, łzawienie i wyciek z nosa a także nadmierne ślinienie się zwierzęcia. Szybka pomoc medyczna jest skuteczna dla zakażonego osobnika, lecz staje się on nosicielem. Dlatego trzeba szczepić własnego kota, aby chronić jego zdrowie.

BIAŁACZKA KOTÓW

O której wiemy dzisiaj, że wywołuje ją wirus (FeLV), rozprzestrzeniający się w ślinie, moczu i kale. Nie jest tak zaraźliwa jak już opisane choroby. Wywołuje ją bliski i długi kontakt z zainfekowanym osobnikiem. Objawy kliniczne związane z zakażeniem mogą się różnić, ale zazwyczaj jest to długotrwała, wyniszczająca choroba. Zwierzę wykazuje zmniejszony apetyt, co powoduje spadek masy ciała, występuje nawrotowa gorączka, osowiałość, osłabienie i senność. Częste są długotrwałe zakażenia jamy ustnej, zatok, oczu i płuc.
Jest to dla kota choroba śmiertelna, ponieważ bezpowrotnie niszczy system obronny organizmu. Przejawia się zmianami skórnymi, rozregulowaniem pracy jelit i biegunkami. Do tej pory nie wymyślono lekarstwa na białaczkę, istnieje jednak szczepionka. Ważne jest, żeby koty były szczepione przed pierwszym kontaktem z FeLV.

KALICIWIRUS KOTÓW

Kaliciwirus jest jedną z głównych przyczyn chorób dróg oddechowych u kotów. Niezależnie od szczepu kaliciwirusy atakują drogi oddechowe kota, jamę ustną i płuca. W odróżnieniu od herpeswirusów kaliciwirusy wnikają głębiej w drogi oddechowe i osiedlają się w tkance płuc. Kaliciwirus nie atakuje jednak oczu i jam nosowych, co często zdarza się przy zakażeniu herpeswirusami. Wirus rozsiewa się przez powietrze i ślinę. Nie ma specyficznego leczenia chorób przez te kaliciwirusy. Aby zapobiec wtargnięciu bakterii do tkanek zaatakowanych przez kaliciwirusy, doustnie podaje się antybiotyki. Stosuje się też preparaty rozszerzające oskrzela, co umożliwia zwiększoną wentylację. Na szczęście dostępne są skuteczne i bezpieczne szczepionki. Wszystkie koty przez całe życie powinny być szczepione przeciw kaliciwirozie.

ZAKAŹNE KOCIE ZAPALENIE OTRZEWNEJ (FIP)

Wywołana jest przez wirusy należące do rodziny koronawirusów. Najczęściej atakuje koty poniżej piątego roku życia. Przenoszona jest ona przez kontakt bezpośredni. Wirusy znajdują się w ślinie i wydzielinie nosa. Typowym objawem FIP jest powiększony, wypełniony płynem naczyń krwionośnych i powoduje wypływ płynów do jam ciała. Jest to określane jako wysiękowa postać choroby. Płyn można też czasem stwierdzić wewnątrz klatki piersiowej. Niekiedy nie obserwuje się gromadzenia płynu w jamach ciała, co jest określane jako sucha postać FIP. Niezależnie od tego, czy choroba występuje w postaci wysiękowej, czy w suchej, niemal zawsze kończy się śmiercią. Wirusy atakują liczne narządy organizmu. Jest to główny powód, sprawiający, że obecnie choroba ta jest nieuleczalna.

CHOROBA KOCIEGO PAZURA

Nie wiadomo dlaczego została tak nazwana, gdyż koty na nią nie chorują, mogą być jedynie nosicielami, ale przenoszą ją także inne zwierzęta oraz przedmioty. Zarazki wywołujące chorobę kociego pazura do niedawna były uważane za wirusy, obecnie wiadomo że są to chlamydia. Znajdują się one pod pazurami kotów, innych zwierząt, a także pod paznokciami u ludzi. Zakażony przez zadrapanie człowiek ma gorączkę, bóle mięśniowe, ropne guzki. Choroba ta jest bardzo rzadko spotykana i mało znana. Zespół lekarzy nazwał ją chorobą kociego pazura. Jest to zespół nieswoistych objawów zapalnych w miejscu zadrapania przez kota, czasem stan podgorączkowy,objawy ustępują samoistnie
Zoonozy ( choroby odzwierzęce)

Zoonozy to choroby, którymi ludzie zarażają się od zwierząt, na szczęście nie jest ich zbyt wiele. Najbardziej niebezpieczną spośród nich jest :
WŚCIEKLIZNA

W Polsce szczepienie kotów nie jest obowiązkowe, ale wyraźnie zalecane przez lekarzy weterynarii. Mimo, że jej przypadki są stosunkowo rzadkie, ale jeśli rozwinie się zawsze kończy się śmiercią. Przyczyną wścieklizny jest wirus rhabdovirus. Choroba przenoszona jest poprzez pokąsanie, ponieważ wirus wydzielany jest ze śliną. Wścieklizna u kotów przebiega stosunkowo często z napadami szału. Występują także takie symptomy, jak brak apetytu, wymioty, biegunki lub zaparcia. Później obserwuje się trudności w połykaniu, ślinotok i nagłą agresywność zwierzęcia. Objawami wścieklizny mogą być także: żałosne miauczenie, niedowład żuchwy oraz mięśni przełyku i kończyn, a także charakterystyczny objaw wściklizny - zjadanie niejadalnych przedmiotów. Choroba kończy się zawsze śmiercią i rzadko trwa dłużej niż 2 do 6 dni. Choroba przenosi się ze zwierzęcia na zwierzę lub także ze zwierzęcia na człowieka. Możliwa jest infekcja przez rany znajdujące się na skórze lub w błonie śluzowej, do których dostanie się zakażona ślina. Nie ma możliwości wyleczenia wścieklizny !

TOKSOPLAZMOZA

Jest to poważna choroba odzwierzęca, wywołana przez pierwotniaka o nazwie toxoplasma gondii. Toksoplasma gondiiPasożyt ten może zaatakować wiele zwierząt, ale tylko koty roznoszą dalej oocysty wydalając je z odchodami. Jest on ostatecznym żywicielem toksoplazm. Polega to na tym, że zarazki rozmnażają się w jelicie kota (także rysia, pumy i ocelota oraz innych zwierząt z rodziny felidae) i wydalane są z kałem. Prawie 300 gatunków ssaków, łącznie z człowiekiem, i około 60 gatunków ptaków, u których stwierdzono toksoplazmozę, określamy mianem żywicieli pośrednich. Mogą one wprawdzie być nosicielami zarazków, ale nie wydalając ich w kale. Oocysty znajdujące się w kale zachowują zdolność do zarażania innych kotów i ludzi przez 3 dni. Kot chory na toksoplazmozę może nie wykazywać żadnych jej symptomów, ale mimo to choroba może stać się przyczyną powstawania wrodzonych wad płodu ludzkiego.

W przypadku kotów unikamy zakażenia go toksoplazmozą podając zwierzęciu ugotowane świeże mięso. Zawsze myjemy ręce po dotykaniu surowego mięsa lub po pieszczeniu kota, a kobiety ciężarne powinny unikać czynności związanych z kocią kuwetą na nieczystości. Ale trzeba pamiętać, że woda i mydło nie niszczą oocyst, toteż one mogą pozostawać na "czystych" rękach człowieka, a następnie dostać się do przewodu pokarmowego podczas jedzenia rękami lub oblizywania palców. U większości ludzi, którzy połknęli toksoplazmy, nie występują widoczne objawy. Dla ludzi toksoplazmoza jest groźna przede wszystkim dlatego, ponieważ jej zarazki mogą w okresie ciąży z organizmu matki przeniknąć do płodu i spowodować trwałe zmiany przede wszystkim w ośrodkowym układzie nerwowym przyszłego dziecka.

Należy jednak pamiętać iż około 80 procent przypadków toksoplazmozy u człowieka to skutek kontaktu z zakażonym surowy mięsem. Zarażenia przez kontakt z kałem chorego kota zdarzają się bardzo rzadko.

GRZYBICA STRZYGĄCA

To grzybicze zakażenie wywołujące charakterystyczne zmiany chorobowe na skórze. Ważne jest, aby kot mający grzybicę strzygąca został zabrany na badanie weterynaryjne i natychmiast poddany leczeniu, szczególnie dlatego, że tą grzybicą łatwo może zarazić się człowiek.
Pasożyty
Pchły

Nawet dobrze utrzymane koty z bardzo czystych domów mogą od czasu do czasu złapać pchły. Trzeba im zapobiegać. Można kotu założyć obróżkę przeciwpchelną. Musi być elastyczna, by zwierzę nie udusiło się zaczepiając nią np. o gałąź. Trzeba także wyczyścić posłanie oraz miejsce zabaw.

Wszy

Koty mogą być także zainfekowane wszami, które znacznie trudniej zobaczyć niż pchły. Kot, który ciągle się wylizuje lub podgryza, może być zaatakowany przez wszy.

Robaki

Większość powszechnie występujących pasożytów wewnętrznych kotów umiejscawia się w jelitach. W poszczególnych stadiach rozwoju mogą one występować w innych okolicach ciała, ale ich postacie dojrzałe są obecne w jelitach. U kotów występują dwa gatunki glist: Toxascaris leonina i Toxacara cati. Cykl rozwojowy glist jest podobny. Dorosłe zwierzęta najcześciej zarażają się, zjadając odchody kotów, będących nosicielami dojrzałych, składających jaja robaków. Kocięta mogą zostać zarażone bezpośrednio przez matkę już w okresie życia płodowego, tuż po porodzie, kiedy są karmione lub zjadają jaja pasożytów, tak jak koty dorosłe. Glisty mogą powodować wyniszczenie szczególnie u młodych kociąt. Wszyscy znamy wygląd wynędzniałych kociąt z powiększonym brzuszkiem, przebywających w niehigienicznych warunkach. Obleńce są przyczyną biegunek, utraty wagi i złego samopoczucia. Niektóre z nich mogą zostać zwymiotowane przez kota. Dorosłe robaki składają jaja, które można stwierdzić w laboratoryjnym badaniu kału. Dorosłe osobniki w kale wyglądają jak makaron spaghetii. Wszystkie kocięta powinny otrzymać lekarstwa na obecność obleńców; jest to rutynowy zabieg. Tabletki kupujemy albo w aptece, albo u lekarza weterynarii.

Tasiemce

Rzadko wywołują takie objawy, ale ich segmenty można zobaczyć wokół odbytu zwierzęcia. Najpowszechniejszym tasiemcem kotów jest Dipylidium Tasiemiec dostaje się do organizmu kota w wyniku upolowania innego zwierzęcia, będącego nosicielem niedojrzałej formy pasożytniczej. Larwalne formy Dipylidium przenoszone są przez pchły, rzadziej przez wszy. Ze wszystkich rodzajów pasożytów jelitowych tasiemce stanowią najmniejszy problem. Ich nasilona inwazja w jelitach może być jednak przyczyną istotnej rywalizacji pokarmowej z żywicielem i powodować u niego ubytki masy ciała oraz zmierzwienie okrywy włosowej.

Roztocza wywołujące choroby uszu

Świerzb w uszach może być przyczyną znacznych cierpień kota, a w szczególności kociaka. Symptomami tej choroby są: drapanie uszu, potrząsanie i uderzanie łbem oraz brązowa skorupa w kanale usznym.

Roztocza wywołujące świerzb

Kot może zostać także zaatakowany przez nodcedres, (świerzbowiec koci) roztocza żerujące na głowie i u nasady uszu. Wczesnymi symptomami są miejscowe łysiny na uszach i pyszczku; później zmiany zapalne skóry. Konieczna jest pomoc lekarza weterynarii.

Kleszcze

Naukowcy dzielą kleszcze na dwie rodziny. Rodzina Argasidae ich ciało pozbawione jest pancerza, mają też ukrytą wewnątrz głowę. Inna rodzina kleszczy nosi nazwę Ixodidae. Mają one twardą osłonę zewnętrzną i dlatego nazywane są kleszczami twardoskorupowymi. Najczęściej występującym kleszczem w Polsce jest Ixodex ricinus czyli kleszcz pastwiskowy. Pasożytuje na ptakach i ssakach, atakuje też człowieka; odżywia się krwią ; przenosi organizmy chorobotwórcze, m.in. wirusy kleszczowego zapalenia opon mózgowych. Miejsca zielone, zadrzewione mogą narazić naszego ulubieńca na ugryzienie przez kleszcza. Zatapia on część głowową w skórze zwierzęcia i wypełnia się wysysaną krwią. Spędza tak kilka dni pożywiając się krwią i stopniowo nabrzmiewając. Odpada wtedy, gdy naje się do syta. Przyczepione do skóry kleszcze łatwo jest usunąć przystosowanym do tego instrumentem. Te specjalnie ukształtowane szczypce pozwalają na wyciągnięcie pasożyta bez ściskania jego odwłoka. Jest to ważne, ponieważ należy unikać "wstrzyknięcia" bakterii znajdujących się w ciele kleszcza do krwiobiegu kota.

Po usunięciu kleszcza w miejscu wkłucia często pozostaje obwódka i reakcja skórna. Rozpylenie w tej okolicy niewielkiej ilości hydrokortyzonu zmniejsza podrażnienie, ale całkowite zniknięcie zmiany może trwać tydzień lub dłużej. W miejscu ukąszenia może w ciele zwierzęcia pozostanie głowa kleszcza; to zdarza się rzadko. Obrzęk jest zazwyczaj spowodowany przez toksyczną ślinę kleszcza, a nie jego pozostałą w skórze głowę.
Opracowano różnego rodzaju produktu służące do zwalczanie kleszczy na ciele kota. Dostępne są obróżki, zasypki i płyny do rozpylania, dające dobry efekt w tępieniu kleszczy. Żaden z nich nie daje stuprocentowego zabezpieczenia, ale pozwalają znacznie ograniczyć liczbę pasożytujących osobników.