Dołączył: 13 Kwi 2008
Posty: 169
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
|
|
 Wysłany: Śro 8:58, 16 Kwi 2008 Temat postu: szczur |
|
|
POCHODZENIE SZCZURA I JEGO DZICY KREWNIACY
Szczur, podobnie jak mysz, należy do rodziny myszowatych (Muridae). Na początku XIX wieku, w Anglii, odłowiono albinotyczne szczury wędrowne. Zaintrygowało to hodowcó, zainteresowanych życiem i biologią tych ciekawych zwierząt, i w ten sposób rozpoczęla się ich hodowla.
Początkowo białe szczury były wykorzystywane jedynie do celów ekspozycyjnych (np. pokazywano je w menażeriach), a w następnej kolejności do badań laboratoryjnych, w wieku XIX bowiem, nastąpił bardzo intensywny rozwój nauk przyrodniczych. W laboratoriach, jako zwierzę doświadczalne, szczur, obok myszy, okazał się zwierzęciem wręcz niezbędnym. To właśnie dzięki szczurom dokonano, i dokonuje się nadal, wiele bezcennych dla ludzkości odkryć naukowych. Obecnie zwierzęta te stanowią około 15% wszystkich zwierząt laboratoryjnych, a oprócz tego są coraz częściej hodowane przez amatorów w prywatnych mieszkaniach, jako świetni towarzysze zabaw oraz wspaniały obiekt obserwacji.
SZCZUR WĘDROWNY
Szczur wędrowny (Rattus norvegicus) jest gryzoniem synantropijnym. Pochodzi z południowo-wschodniej Azji, ale obecnie żyje na całym świecie (z wyjątkiem terenów podbiegunowych). Długość jrgo ciała wynosi 10-30 cm, ogona 15-23 cm, ciężar 240-400 g. Samice są przeważnie mniejsze od samców. Strona grzbietowa jest brązowo-szara, brązowa lub szaro-żółta. Strona brzuszna jest zawsze jaśniej ubarwiona, najczęściej popielata lub żółtawo-szara. Rzadziej zdarzają się osobniki prawie zupełnie czarne. Uszy ma małe, gruboskórne, wyrażnie owłosione.
Szczur wędrowny zamieszkuje przede wszystkim osiedla ludzkie. Szczególnie upodobał sobie magazyny, spichrze, stajnie i domowe piwnice. Często spotkać go można w pobliżu zanieczyszczonych zbiorników wodnych, ścieków, kanałow i śmietników (szczególnie tych rzadko opróżnianych). Swoje nory zakłada pod podłogami, między skrzyniami i workami (magazyny) oraz właśnie w murowanych śmietnikach. Wiosną wędruje na pola, brzegi stawówi rzek. Żyje tutaj równiez w norach. Jest bardzo dobrym i chętnym pływakiem. Źle wspina się po drzewach, natomiast doskonale porusza się wzdłuż rur kanalizacyjnych.
Aktywność szczura wędrownego rozpoczyna sie przeważnie o zmierzchu i trwa do rana. Wychodzi wtedy z nor i zaczyna poszukiwać pokarmu. Jest zwierzęciem wszystkożernym. Zjada zarówno pokarm roślinny, jak i zwierzęcy. Zadowalają go wszelkie artykuły spożywcze, zarówno te świeże, jak i odpadki kuchenne czy karma zwierząt gospodarczych, a przysmakiem jest padlina.
Płodność tego gatunku jest bardzo wysoka. Rozmnaża się przez cały rok (samica rodzi kilka razy w roku). Ciąża trwa 22-24 dni. W każdym miocie jest od 3 do 15 młodych, które po 13-17 dniach otwierają oczy. Już po 3-6 miesiącach młode osobniki mogą się rozmnażać.
Szczur wędrowny żyje 3-4 lata.
Duże kolonie, jakie tworzy ten gryzoń, stanowią ogromne zagrożenie dla różnorodnych materiałów zgromadzonych w magazynach, kabli podziemnych, rur kanalizacyjnych i wodociągowych, nigdy też zwierzęta te nie są miłymi współlokatorami naszych piwnic, tym bardziej, że są niebezpiecznymi roznosicielami wielu chorób zakaźnych m.in. dżumy.
SZCZUR ŚNIADY
Ojczyzną szczura śniadego (Rattus rattus) jest prawdopodobnie południowo-wschodnia Azja. Obecnie ma on zasięg światowy.
Jest mniejszy od szczura wędrownego. Długość ciała szczura śniadego wynosi 13-24 cm, ogona 13,5-25 cm, a ciężar 175-200 g. Ubarwienie jest zmienne. Można spotkać zwierzę o grzbiecie popielatoszarym, szarobrunatnym lub niekiedy czarnym. Spód ciała wyraźnie odgranicza się od barwy grzbietu, jest znacznie jaśniejszy, często niemal biały. Jego uszy są duże, cieniutkie i prawie pozbawione włosów.
Szczur śniady jest niemal nieodłącznym, chociaż bardzo niechcianym, współlokatorem człowieka. Zamieszkuje prawie wszystkie osiedla ludzkie. W przeciwieństwie do swego krewniaka, lubującego się głównie w piwnicach, on wybrał górne kondygnacje budynków. To również on jest wiernym współtowarzyszem żeglarzy. Często żyje na statkach i w portach nadmorskich. Upodobanie do podróży, a może tylko do życia na statkach, przyczyniło się do rozprzestrzenienia się gryzonia na całym świecie. Również chętnie zamieszkuje magazyny i hale targowe, a w nich szuka suchych i ciepłych miejsc na legowiska. Bywa również na śmietnikach i murowiskach. Świetnie opanował wspinaczkę po drzewach i ścianach domów. Zarówno przodkowie szczura śniadego, jak i obecna jego polulacja zamieszkująca tropikalną Azję i Afrykę, żyje na drzewach.
Jest to gatunek wszystkożerny, podobnie jak szczur wędrowny, jednak podstawową bazą pokarmową są rośliny - nasiona i owoce - stąd duże szkody jakie zwierzęta czynią w zapasach zbóż i w spiżarniach, w których składowane są owoce.
W sprzyjających warunkach rozród szczura śniadego trwa cały rok. Samica wydaje na świat, po ciąży trwającej 20-24 dni, od 2 do 6 miotów. W każdym miocie rodzi się od 4 do 9, niekiedy do 15 młodych. Maluchy po 13-16 dniach otwierają oczy i w 3-6 miesiącu życia mogą rozpocząć rozród.
ZACHOWANIA SZCZURÓW
Szczury hodowane w mieszkaniu są zwierzętami miłymi, czystymi i niezwykle towarzyskimi. Jeżeli mają zapewnione odpowiednie warunki i właściwą opiekę, z pewnością odpłacą swojemu opiekunowi przywiązaniem, dostarczą mu wielu ciekawych obserwacji oraz zapewnią wspaniałą zabawę, gdyż są to zwierzęta bardzo komunikatywne i inteligentne.
SAMOTNIKI CZY LUBIĄCE TOWARZYSTWO?
Każdy, kto chce hodować szczury, musi pamiętać o tym, że poszczególne osobniki są zrożnicowane pod względem psychiki, i każdy z nich ma trochę inne usposobienie. Z tego też względu poszczególni hodowcy miewają najprzeróżniejsze doświadczenia. Z natury są to zwierzęta stadne, żyjące rodzinami, jak ich dzicy krewniacy, dlatego decydując się na kupno dobrze jest od razu nabyć parę, czyli samca i samicę, lub kilka szczurów, tj. samca i dwie lub trzy samice. Kupując większą grupę zwierząt należy pamiętać, że są one bardzo płodne i stado zacznie się szybko powiększać. Z drugiej strony to duża pokusa, gdyż obserwowanie większej grupy zwierząt jest z całą pewnością ciekawsze.
Wskazane jest, aby przy większej liczbie samic, każda z nich miała osobny domek na gniazdo i spokojny odchów potomstwa, matki bowiem często odbierają sobie młode i starają się nimi zaopiekować. Oseski są porywane nawet przez samice, które jeszcze nie rodziły, co kończy się często śmiercią maluchów, pozbawionych mleka matki. Zdarzają się też sytuacje, kiedy dwie samice rodzą mniej więcej w tym samym czasie, w różnych gniazdach, i silniejsza wykrada słabszej wszystkie noworodki, zanosi do swojego gniazdai pielęgnuje jak własne. Prawdziwa matka nie odważa się wówczas odbierać swojego potomstwa. Jeszcze inny przykład stanowią dwie samice zakładające wspólnie gniazdo i opiekujące się młodzieżą, będącą nie zawsze w takim samym wieku.
Również samce nie pozostają bezczynne. Tatusiowie dogrzewaja maluchy oraz dbają o ich toaletę. Tak więc hodowca szczurów może obserwować różne warianty życia zespołowego: w parach, rodzinach, w mniejszych i większych grupach poligamicznych. Jeżeli jednak zdecydujemy się na tylko jednego szczura, aby nie czuł się samotny, codziennie poświęćmy mu co najmniej jedną godzinę (bierzmy go na ręce i wypuszczajmy na spacer po mieszkaniu).
ZABAWY
Młode zwierzęta bardzo chętnie się bawią. Rówieśnicy urządzają gonitwy wokół klatki, wspinają się po drabinkach, prętach, podskakują, wzajemnie się zaczepiają, potrącają, symulują walkę i mocują się. Igraszki takie są znakomitą zaprawą i ćwiczeniem przed najróżniejszymi przeciwnościami, z którymi szczury mogą spotkać się w przyszłości. W ten sposób wzrasta ich sprawność fizyczna, wyrabia się refleks, siła, zręczność i umiejętność obrony. Rodzice maluchów wykazują wówczas bardzo dużo cierpliwości i na wiele im pozwalają, gdy te puszyste kuleczki wręcz rozpiera energia. Również dorosłe zwierzęta, możez trochę mniejszą werwą i zapałem, ale także chętnie uczestniczą w zabawach, w których nie są ani agresywne, ani złośliwe. Trzeba więc pamiętać o wyposażeniu klatki w różnorodne urządzenia zapewniające zwierzętom zarówno gimnastykę, jak i rozrywkę.
BÓJKI
Wiodącym zmysłem szczurów jest węch, dlatego właśnie zapach oznacza przynależność do rodziny, grupy lub własnego terytorium.
Każdy osobnik o innym zapachu może byćtraktowany jak intruz i zagrożenie rodziny czy grupy. Tak właśnie dzieje się wśród szczurów żyjących na wolności. Gdy do stada, przez przypadek, dołączy obcy szczur, zostanie natychmiast rozpoznany i odpędzony.
Często między dojrzałymi samcami dochodzi do walk. Spotkanie rozpoczyna się wzajemnym obwąchiwaniem. Następnie przeciwnicy demonstrują, a nawet wyolbrzymiają swą siłę i rozmiary: stroszą sierść, odwracają się do siebie bokami, tak by każdy z rywali mógł w pełni oszacować rozmiary przeciwnika. Czasami taka prezentacja zupełnie wystarcza i słabszy samiec odchodzi. Jeżeli nie, dochodzi do próby sił. Zdarza się, że pokonany szczur, nawet jeśli nie odniósł żadnych widocznych ran, wymyka się ukradkiem z pola walki i umiera.
Należy pamiętać o takich zachowaniach, łącząc zwierzęta pochodzące z różnych klatek i rodzin. Wpuszczając nowego szczura do klatki zajmowanej przez określoną grupę można go skazać na okaleczenie lub nawet śmierć. Chcą połączyć obce sobie zwierzęta należy to zrobić w oddzielnej klatce, zupełnie im nieznanej, gdyż tam wszystkie będą czuły się niepewnie i bardziej zainteresuje je nowe otoczenie niż nowi współmieszkańcy. Po pewnym czasie wszystkie nabiorą podobnego zapachu i połączą się w jedno stado.
HIGIENA OSOBISTA, ROLA KOŃCZYN I OGONA
Podobnie jak myszy, szczury są zwierzętami bardzo czystymi i samodzielnie dbającymi o swoje ciało. Toaletę przeprowadzają często, gorliwie i szybko. Jako mydło służy im język, którym skrupulatnie wylizują futerko, łapki i ogon.
Dodatkowym "narzędziem" są przednie łapy i zęby. Łapki pracują jak małe dłonie i są każdorazowo po czyszceniu futra, jak również w trakcie tej czynności, wylizywane. Tylne kończyny znakomicie drapią boki i brzuch. Po każdej krótkiej serii skrobnięć pazurki są pieczołowicie czyszczone zębami i językiem.
Oprócz funkcji higienicznych i lokomocyjnych przednie kończyny spełniają bardzo ważną funkcję przy pobieraniu pokarmu. Podczas jedzenia szczur używa ich jak rąk, które precyzyjnie przytrzymują i obracają zjadany kąsek.
Często niechęć wzbudza długi ogon szczura, pozbawiony praktycznie owłosienia, pokryty drobniutkimi łuskami (spadek po prymitywnych przodkach). Każdy hodowca wie doskonale, że ta niemiła dla wielu ludzkich oczu część ciała ułatwia zwierzęciu poruszanie się. Dzięki balansowaniu ogonem znacznie łatwiej zachować gryzoniowi równowagę podczas biegania, szczególnie po wąskich deseczkach. Jest on również pomocny przy wspinaczce oraz przyjmowaniu pozycji pionowej, trzeba więc przyzwyczaić się do jego widoku.
KLATKA
Klatka powinna być wykonana z twardego materiału, aby ostre siekacze gryzonia nie mogły go zniszczyć. Drewniana klatka po kanarkach nie stanowi dla szczura zbyt dużego problemu. Szczególnie wtedy, gdy gryzonie podejmą pracę zespołową.
Różnorodne klatki, przeznaczone specjalnie dla tych zwierząt, można nabyć w sklepach zoologicznych. Ich podłoga jest najczęściej zaopatrzona w wysuwane (bardzo wygodne przy sprzątaniu) szuflady na odchody. Boki klatek wykonane są z metalowych prętów albo ocynkowanej siatki lub blachy. Każda z nich zaopatrzona jest w pełne lub siatkowane dzrzwiczki. Bardzo dobre jest także terrarium z blaszanym dnem, częściowo oszkolnymi i osiatkowanymi bokami oraz osiatkowanym sufitem.
Klatkę można łatwo zrobić samemu, wykorzystując bardzo twarde drewno lub metalowe kątowniki. Posłużą one za szkielet klatki, który należy obciągnąć od wewnątrz, ponieważ drewno, mimo, iż jest twarde, nie wytrzyma długo zgryzania. Na spód klatki wstawiamy dopasowaną do wymiarów plastikową, porcelanową lib metalową kuwetę. Innym sposobem wykonania dna jest ułożenie rusztu czyli osiatkowanej ramy. Pod nią dopiero wstawia się kuwetę. Równie dobrze spód szczurzego lokum może być wykonany po prostu z ocynkowanej blachy. Jeżeli wszystkie boki klatki są osiatkowane, dookoła trzeba umocować pasek blachy wysokości 5-7 cm w celu zapobieżenia wysypywaniu ściółki. Klatka powinna mieć z przodu zamocowane na zawiaskach drzwiczki. Mogą być one osiatkowane lub pełne. Niektórzy hodowcy wykorzystują, jako drzwiczki, osiatkowany sufit, do którego dostawiona jest drabinka. Szczególnie polecane, przez doświadczonych hodowców, są klatki wykonane z twardej masy plastycznej. Są one najwygodniejsze i najbardziej stosowne. Odporne na zgryzanie, nie korodują, nie wymagają powlekania farbą, nie przesiąkają zapachem oraz są lekkie i bardzo łatwo utrzymać w nich czystość. Dostęp światła zapewniają okna sporządzone z przejrzystego plastyku lub szklanych obramowań szyb. Dodatkową zaletą takich klatek jest również możność ich przebudowywania i nadawania różnych kształtów, gdyz posiadają bardzo bogate wyposażenie.
ŚCIÓŁKA
Dno klatki najlepiej wysypać mieszaniną torfu i trocin. Również wiórki i sieczka dobrze wchłaniają przykry zapach i wilgoć. Jako dodatek może służyć papier i drobne skrawki tkanin. Można też wykorzystać suche liście. Spożytkowane zostaną do budowy gniazda lub legowiska.
DOMEK
Domek ma służyć jako kryjówka, zaciszne schronienie, w którym zwierzęta będą się czuły bezpiecznie. Ma być również miejscem narodzin i wychowywania potomstwa. Domek powinien być tak skonstruowany, aby miał wejście dostępne jedynie dla zwierząt (otwór wejściowy z boku), a jednocześnie, aby hodowca, w miarę potrzeby, miał ułatwiony dostęp do środka (zakładana z góry pokrywka). Wymiary powinny być minimum 10X15X10cm. Każda samica powinna mieć własny domek (domki mogą być umieszczane na różnych poziomach).
Rodzaje i kształty domków są bardzo zróżnicowane
WYSTRÓJ MIESZKANIA SZCZURA
Urządzenie całej klatki zależy, przede wszystkim, od inwencji o pomysłowości hodowcy. Oczywiści jako wyposażenie mogą służyć jedynie elementy dostępne w handlu. Zależy po prostu w jakim "stylu" urządzamy mieszkanie. Bardzo efektowne są terraria, w których na dno, pokryte ściółką z torfu i trocin, położone są kamienie, kawałki kory oraz korzenie i gałęzie o nieregularnych kształtach i różnej wielkości, po których zwierzęta bardzo chętnie się wspinają. Gałęzie takie będą również służyły za naturalny materiał do ścierania zębów. Powinny one pochodzić z drzew liściastych. Mogą być żywe, nawet z liśćmi, lub już obumarłe. Całą kompozycję można uzupełnić wykopanymi kępami traw oraz np."dywanem" ze skiełkowanych, gęsto wysianych ziaren zbóż. Dywan taki można bardzo łatwo wykonać, wysiewając np.owies na wilgotnym torfie w oddzielnej kuwecie. Po skiełkowaniu ziaren i kilkudniowym wzroście utworzy coś w rodzaju zielonego trawnika. Jest to świetne uzupełnienie zielonki. Takie właśnie urządzenie terrarium wymaga więcej dbałości i jest z pewnością bardziej kłopotliwe, ale o ile bardziej efektowne.
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
KARMNIK
Karmnikiem może być każde naczynie łatwe do czyszczenia i mało chłonące wodę: z blachy ocynkowanej, emaliowanej, ze szkła, fajansu, plastyku czy z polewanej gliny. Może to być np.podstawka pod kwiaty doniczkowe lub odwrócony kafel piecowy. Jego zaletą jest to, że jest ciężki i stabilny, wadą zaś jest wielkość i nadmierna chłonność wody.Zupełnie nie praktyczne są korytka drewniane, gdyż już po kilku dniach będą dokładnie ogryzione.Przy odrobinie zdolności manualnych można skonstruować samoczynny karmnik.
Nad korytkiem można umieścić zbiorniczek szklany lub nawet drewniany, zamknięty od góry, z wąskim wycięciem w części stykającej się z karmnikiem. Należy wypełnić go całodzienną porcją mieszanki dla wszystkich zwierząt w klatce. W miarę wyjadania ziarna przez zwierzęta, mieszanka będzie samoczynnie wysypywać się do korytka. Oczywiście taki karmnik nadaje się tylko do paszy suchej-mieszanki ziarnistej.
W sklepach zoologicznych bywają różne typy automatycznych karmników. Można więc takie urzadzenie kupić. Wydaje się jednak, że na początek amatorskich poczynań hodowlanych wystarczy samo korytko.
POIDŁO
Poidłem, czy jak kto woli pojnikiem, może być np.płaski słoiczek, miseczka, metalowe czy winidurowe korytko. Znacznie higieniczniejszy jest pojnik samoczynny, który można wykonać samemu. W tym celu butelkę wypełnioną wodą zamykamy szczelnie gumowym korkiem z wywierconum w środku otworem, w który wkładamy szklaną rurkę o wygładzonych lub lekko wywiniętych (zaokrąglonych) brzegach. Mozna do tego celu użyć zakraplacza. Butelkę odwróconą dnem do góry zawieszamy na zewnątrz klatki pod katem około 150 stopni. Szyjka ze szklaną rurką powinna znaleźć się wewnątrz klatki na wysokości umożliwiającej szczurom zlizywanie kropel wody wiszących na jej krawędzi.
Woda w samoczynnym pojniku będzie zawsze czysta. Pojętne i inteligentne szczury bardzo szybko uczą się korzystać z takiego wodopoju, a my będziemy spokojni, że zwierzęta mają stały dostęp do wody i nie rozlewają jej na ściółkę.
Początkowo, zanim zwierzeta zapoznaja się z nowym urzadzeniem, należy wstawić do klatki zwykłe naczynie z wodą. Likwidujemy je wtedy, gdy zobaczymy, że szczury korzystają z samoczynnego poidła.
ZAKUP
Decydując się na kupno szczura trzeba wiedzieć, że stanie się on domownikiem przez najbliższe 3-4 lata. Jest zwierzęciem łatwym w hodowli, niewymagającym w żywieniu, zajmującym mało miejsca i, przy prawidłowym obchodzeniu się, nie sprawiającym kłopotów. Podstawą sukcesu jest zapewnienie zarówno higienicznych warunków (wtedy nie zagraża zdrowiu domowników), jak i prawidłowego żywienia oraz dbania o rozwój psychiczny.
Szczury można nabyć w sklepach zoologicznych, placówkach naukowych lub w ogrodach zoologicznych. Kupując szczury w tych właśnie miejscach mamy pewność, iż pochodzą ze zdrowych hodowli i nie stanowią żadnego zagrożenia zarówno dla ludzi, jak i swoich krewniaków (trzeba się liczyć z tym, że zwierzę kupione przypadkowo może być chore)
CENA SZCZURKA WYNOSI ZAZWYCZAJ OD 5ZŁ DO 15ZŁ
OSWAJANIE
Podstawową zasadą przy oswajaniu, nie tylko szczurów, są opanowane, spokojne ruchy opiekuna oraz ciche zachowanie. Gwałtowne ruchy, głośne zachowanie, branie do ręki zwierzęcia bez zważania na jego nastrój, przyucza je do gryzienia, czyli sposobu reagowania, który zapewnia im nietykalność.
Szczury łatwo się oswajają i przyzwyczajają do opiekuna. Z oswojeniem młodych cztero-, pięcio- czy nawet sześciotygodniowych zwierząt nie ma właściwie problemu. Szczurki są z natury bardzo ciekawskie, więc początkowo wystarczy włożyć, oczywiście spokojnym ruchem, rękę do klatki i poczekać aż gryzonie podejdą i zaczną obwąchiwać dłoń. Podchodzą bardzo ostrożnie z wyciągniętymi głowami, na ugiętych nogach, z nadstawionymi uszami i intensywnie węszącym nosem. Delikatny ruch dłoni może je spłoszyć, ale zaraz zaciekawione wracają. W ten sposób oswajają się z zapachem właściciela i zapamiętują go.
Taką operację trzeba powtórzyć kilka razy. Z każdą kolejną próbą zwierzę będzie coraz bardziej odważne i ufne, szczególnie, gdy na dłoni położymy smakołyk. Teraz już można próbować brać szczura do ręki. Może się oczywiście zdarzyć, że sam na nią wejdzie. Delikatnie i spokojnie chwytamy go tuż za łopatkami i wyjmujemy malucha z klatki, obejmując obiema dłońmi. Teraz można go umieścić na kolanach i przykryć jedną ręką, aby się nie przestraszył i nie uciekł. Trzeba przy tym uważać, gdyż porusza się błyskawicznie. Podczas tych pierwszych, bezpośrednich kontaktów należy szczurka gładzić po grzbiecie i głowie, nakrywać ręką, jednoczęsnie pozwalają by wędrował pod nią gdzie chce. Oswojony szczur najczęściej są wspina się na wyciągniętą dłoń opiekuna i ochoczo wędruje dalej, zatrzymując się dopiero na ramieniu. Właściwie w identyczny posób oswaja się również osobniki starsze, z tym, że trzeba zachować tutaj większą ostrożność i przy pierwszych kontaktach zakładać grube rękawiczki. Dorosły szczur, jęsli czuje się zagrożony, może broniąc się ugryźć. Agresję może okazać także ciężarna lub karmiąca samica, jak również szczury nieznane hodowcy.W kontaktach z takimi zwierzętami należy zachować szczególną uwagę i nie być natarczywym, gdyż łatwo rozdrażnić gryzonia, a skutki mogą być przykre.
ŻYWIENIE
W stosunku do masy swego ciała szczur je bardzo dużo, ale w porównaniu z ilością pokarmu potrzebnego dla psa czy kota jest to bardzo niewiele, a karma dla tego zwierzęcia jest łatwo dostępna i względnie tania.
Szczur hodowlany - laboratoryjny czy "domowy" - zjada w ciągu doby tyle karmy, ile wynosi 1/8 masy jego ciała, a więc około 25 g pokarmu treściwego. Tyle samo wypija wody. Zapotrzebowanie zwierzęcia na paszę jest zmienne - raz rośnie, raz maleje. Bliższe obserwacje pozwolą na ustalenie normy dziennej tak, aby szczur nie był ani wygłodzony, ani też nie rozwłóczył jedzenia po klatce.
Szczur jest zwierzęciem wszystkożernym, ale podstawowym jego pokarmem jest ziarno zbóż. Zwierzęta hodowane w domu powinny otrzymywać 15-20 g mieszanki zbożowej składającej się z:
[link widoczny dla zalogowanych]
Co drugi dzień do mieszanki dodajemy 4 g sera białego, ewentualnie bułki lub chleba rozmoczonego w mleku, 4 g surowej marchwi (zimą z dodatkiem 0,3 g tranu), 2 g mączki mięsno-kostnej (albo mielonego mięsa) oraz 0,5 g drożdży pastewnych.
Dwa razy w tygodniu podajemy szczurom liść sałaty, mniszka pospolitego, młodej kapusty lub połówkę jabłka. Wartościowa jest również cykoria, lecz ze względu na charakterystyczną goryczkę jej liście nie są przez zwierzęta lubiane.
Od czasu do czasu - tylko jako przysmak - można podać kawałek surowej, świeżej słoniny lub plasterek kiełbasy. Dla samicy ciężarnej lub karmiącej dzienna dawka pokarmowa musi być zwiększona o 1/3. Należy zaznaczyć, że dostarczana karma powinna zawierać łatwo przyswajalne białko, składniki mineralne i witaminy z grupy B, D, E, i H. Trzeba więc wzbogacać ją w drożdże, skiełkowane ziarno, mleko, tran, surowe lub gotowane jaja, owoce i warzywa.
Gotowe pełnowartościowe mieszanki.
Karma dla szczura w przważającej części jest sucha i twarda. Nie wolno więc zapominać o stałym dostarczaniu zwierzęciu wody! Woda, którą podajemy zwierzętom do picia, powinna mieć temperaturę pokojową. Należy ją często wymieniać, a nie dolewać świeżej do pozostawionych resztek.
DODATKI
Dodatki takie jak wapno i sól mineralna (w kostkach), dropsy i biszkopty dla gryzoni oraz kolby są wysokoenergetycznym wzbogaceniem codziennego posiłku szczura. Wspomagają prawidłowy rozwój zwierzęcia dostarczając mu dodatkowych witamin i mikroelementów.
PIELĘGNACJA
Przez pielęgnację zwierząt domowych należy rozumieć stałą troskę o ich czystość, higienę klatki i pomieszczenia, w którym ona się znajduje, zdrowe prawidłowe żywienie oraz właściwe obchodzenie się z nimi. Szczura nie trzeba szczotkować ani kąpać, swoją osobistą toaletą zajmuję się sam. My musimy tylko zadbać o klatkę. Siatkową podłogę klatki omiatamy codziennie ostrą szczotką, aby usunąć wszystkie przyklejone do niej śmieci. Równie często myjemy kuwetę czy inny pojemnik przeznaczony na odchody zwierzęce. Z drewnianej podłogi usuwamy starą ściółkę i wkładamy świeżą. Ściółkę torfową wymieniamy raz w tygodniu, pozostałe - co drugi dzień. Codziennym obowiązkiem jest także dokładne mycie karmnika i poidła oraz omiatanie z kurzu i śmieci ścianek klatki i wszystkich wewnętrznych urządzeń. Dwa razy w miesiącu powinno się przeprowadzić generalne porządki w klatce. W tym celu najpierw należy przenieść zwierzęta do choćby małej, plastykowej czy drewnianej skrzyneczki. Następnie klatkę trzeba wyszorować gorącą wodą z szarym mydłem lub z dodatkiem lizolu czy kreoliny. Po wysuszeniu klatki wstawiamy do niej wyszorowane, suche sprzęty, a potem wprowadzamy zwierzęta. Pomieszczenie, w którym znajduje się klatka szczurów, powinno mieć stałą temperaturę w granicach 18-21 stopni C.Konieczne jest jego codzienne wietrzenie. Należy jednak pamiętać, aby nie narażać zwierząt na przeciągi. Szczury z natury są zwierzętami nocnymi, nie należy więc ustawiać klatki w miejscu nasłonecznionym; najlepiej umieścić ją w zaciemnionym kącie pokoju. Szczur żyjący na wolności zjada zboże w spichrzach, owoce w magazynach, warzywa w kopcach, świeże mięso w chłodniach oraz podgniłe, sfermentowane resztki pożywienia na wysypiskach śmieci i w śmietnikach na podwórzu. Jest on nosicielem wielu zarazków. W jego jelitach żyją pasożyty i bakterie, które są przyczyną padnięć samych nosicieli oraz źródłem zarażenia dla innych zwierząt i ludzi. Szczur hodowlany dzięki zdrowej i czystej paszy jest wolny od chorobotwórczych czynników, ale jego przewód pokarmowy został "wydelikacony". W rezultacie karma, która zwykłemu szczurowi wędrownemu absolutnie nie zaszkodzi, chociaż jest lekko nadpsuta, białego szczura może doprowadzić do choroby przewodu pokarmowego. Woda do picia dla szczurów powinna mieć temperaturę pokojową i należy ją pobierać ze źródła wody pitnej.
STAROŚĆ
Po około 460 dniach szczury tracą zdolność rozmnażania.
W czwartym roku życia zaczynają się pojawiać oznaki starości. Stają się mniej ruchliwe, coraz mniej zainteresowane otoczeniem. Zaczynają słabnąć, intensywnie linieć, a w kącikach oczu często pojawiają się ropne wycieki. Staruszka trzeba umieścić w oddzielnej klatce, gdyż jego młodsi i silni współtowarzysze będą go odpędzać od jedzenia i coraz częściej atakować. W oddzielnej klatce spokojnie doczeka kresu swoich dni. On również powinien dostawać pokarm bogaty w białko, mikroelementy i witaminy. Jeżeli jednak zwierzę ma problemy z pobieraniem pokarmu i wyraźnie cierpi, należy skontaktować się z lekarzem weterynarii.
[link widoczny dla zalogowanych]
CHOROBY
W hodowli najważniejsze jest zapobieganie chorobom, leczenie bowiem tak małych zwierząt jak myszy i szczury jest bardzo trudne, a często wręcz niemożliwe.
Gdy są właściwie pielęgnowane, chorują rzadko. Urazom mechanicznym zapobiega odpowiednio urządzona klatka oraz umiejętne łączenie zwierząt (zapobieganie walkom).
Zatruciom pokarmowym nie sprzyja czysta, sucha i dobrze przechowywana pasza, regularnie podawana oraz częsta, w miarę potrzeb, wymiana ściółki.
Przez zaziębieniem czy przegrzaniem chroni ustawienie klatki we właściwym miejscu, kontrola temperatury, mała wilgotność powietrza i odpowiedni materiał na wysłanie gniazda.
Uważny i troskliwy hodowca z pewnością szybko zorientuje się, że jego pupil zachorował. Zdrowe zwierzę jest zawsze bardzo aktywne i ruchliwe, często i z apetytem się posila, a jego okrywa włosowa jest lśniąca, puszysta i czysta. Jeżeli gryzoń stracił apetyt, stał sie smutny i osowiały, chowa się po kątach, gdzie siedzi skulony z nastroszonym futerkiem, które straciło blask i stało się matowe a oczy zamglone, świadczy to niezbicie o jego chorobie. Inne objawy chorobowe jakie mogą wystąpić to biegunka, wymioty, wyciek z nosa, oczu lub uszu, ślinienie, drgawki lub paraliż.
Chore zwierzę należy koniecznie odizolować od reszty stada, klatkę zdezynfekować i uważnie obserwować czy pozostałe w niej gryzonie nie wykazują objawów chorobowych. Jednocześnie ich pokarm należy wzbogacić w witaminy i mikroelementy. Z niedomagającym zwierzakiem należy się udać po poradę do lekarza weterynarii. Każda, z pozoru błaha choroba, może się okazać dla szczura niebezpieczna dla życia.
Jeżeli gryzoń padnie trzeba go zakopać lub spalić w celu zapobieżenia rozprzstrzenianiu się, być może zakaźnej choroby, Absolutnie nie wolno wyrzucać zwłok do otwartego śmietnika, nawet wtedy, gdy przyczyną śmierci była starość.
[link widoczny dla zalogowanych]
CZEGO NIE NALEŻY ROBIĆ?
NIE wolno umieszczać zwierząt w przegrzanym lub przechłodzonym pomieszczeniu;
- NIE należy niepokoić ich w kryjówce;
- NIE można zaniedbywać dokładnego zamknięcia klatki gryzonia;
- NIE ograniczać możliwości ruchu, biegania i wspinaczek;
- gdy mysz lub szczur ma biegać po mieszkaniu, NIE zapominać zamknąć szafy, okien, urządzeń kanalizacyjnych i sanitarnych;
- NIE pozostawiać biegającego po mieszkaniu gryzonia bez opieki i kontroli;
- NIE straszyć i nie denerwować przykrymi bodźcami;
- NIE pozwalać osobom obcym (dla zwierząt) brać ich nagle do ręki (szczególnie dotyczy to szczurów)-potrzebny jest czas na zaakceptowanie nowego zapachu;
- NIE żywić jednostajnie a w miarę możliwości urozmaicać dietę;
- NIE używać naczyń z cienkiego szkła;
- NIE traktować każdego zwierzęcia identycznie według schematu;
- NIE dawać zwierząt w prezencie, w formie niespodzianki-osoba obdarowana może być nieprzygotowana na taki prezent i nie zawsze go chce otrzymać;
- NIE zapominać o umyciu rąk po bezpośrednich kontaktach ze zwierzętami;
Stosowanie się do tych kilku "przykazań", pomoże uchronić naszych podopiecznych przed nieszczęściem a hodowcę przed przeżyciem gorzkiego i przykrego rozczarowania
[link widoczny dla zalogowanych]
Post został pochwalony 0 razy
|
|
